2010 aanpassen ....???

En dan zitten we al weer aan het einde van 2009, wat is dit jaar omgevlogen.

Terugblikkend kan ik niet anders dan tot de conclussie komen dat het qua gezondheid toch erg veel slechter is geworden. Niet alleen omdat ik net al 3 dagen barstende hoofdpijn heb, maar omdat er nog maar weinig extra energie in me zit. Kon ik 'vroeger' nog wel eens stiekem zonder een middagslaapje, merk ik dat wanneer ik dit nu niet doe ik onherroepelijk er op afgerekend wordt. Wederom iets om je dagelijks leven op aan te passen.

Mijn oudste man, Kino, wordt ook met de dag ouder en ouder. We kunnen niet meer om het woord artrose heen. Twee lange wandelingen op 1 dag zit er niet meer in. Wanneer we dit wel doen, dan is uit de mand komen een behoorlijke opgave. Ook hier in zullen we de dag indeling moeten gaan aanpassen, Want tenslotte is er nog steeds een Dami die wel graag wil rennen en vliegen.

Alleen Dami valt weer 'uit elkaar'. Voor mensen die geen honden hebben die vachtproblemen hebben zullen zich er nix bij voor kunnen stellen. Helaas, na 5 jaar Dami hebbend, weet ik inmiddels erg goed wat het is. Doch in die 5 jaar ben ik nog steeds niet achter wat hem 'uit elkaar doet vallen'.

Afgelopen week 50kg. glutenvrij vlees ingekocht, we hadden al een tijd glutenvrije brokken.

Wederom iets om aan te passen.

Ik denk inderdaad dat het aankomende jaar weer uit AANPASSEN zal bestaan, maar na zoveel jaren zullen we ook 2010 zonder angst tegemoet kunnen zien.

Ons eerste ijspret

Vandaag een heerlijke frisse neus gehaald in de duinen van Zandvoort. Op het moment dat we de gemeentegrens overgaan begint het vaag te sneeuwen. Niet van die dikke vlokken, maar van dat lekkere stuif sneeuw...

De mannen zijn helemaal gelukkig, hoe meer kun je genieten als 'poolhond' ???euhh,...... als je het ijs op mag.

Mijn clown, met zo'n hond kan je toch niet ongelukkig zijn.....

hij is af

Vol trots kan ik dan nu mijn beweegbare beer tonen. Ondanks de aanval van Mijsje, heb ik de poot kunnen redden en deze aan de beer weten te bevestigen.
Elastiek en knopen houden de poten aan het lichaam vast, ook al ben ik niet geheel tevreden met de stevigheid van de bevestiging, ik ben echt super trots op dit menneke.

kan iemand me de 'fun' uitleggen

Ik ben gek op ze, echt... maar soms

*gebruikt slechte woorden*

Mijn bouwpakket was klaar om in elkaar gezet te worden. Vanmorgen nog even snel een lange naald gekocht om de armen aan de body te kunnen maken, zodat ze straks kunnen bewegen.

Fris terug van mijn middagslaapje, pak de onderdelen....

Mis ik1 poot....

Waar is die poot ???

Alle honden natuurlijk boos benaderd....

maar zoals gewoonlijk waren die lief, leuk en zachtaardig.

Mijsje daarin tegen niet, dat is de meest NIET aardige huisgenoot die ik heb.

Nu kan ik weer gaan beginnen aan een poot en ik had er zelfs een voet aan weten te zetten *moppert weer*

Kan iemand vertellen wat de fun is van katten hebben ????

bouwpakket

Zolang ik handen en voeten niet onder knie krijg, prik er vrolijk een eind op los.
Gisteren begonnen aan een bouwpakketje.

Is ie niet vertederend ??
En wanneer alles een beetje mee zit, probeer ik hier op zijn minst een paar voeten aan te maken.

moeilijk, moeilijk, moeilijk

Handen, voeten... wat zijn ze moeilijk te maken, ik prik wat,

ik herprik wat.. en het lijkt gewoon nergens op.

Het gevolg is dat ik het werkje aan de kant leg en me op iets anders focus.

Dit keer begonnen met een kat.... en blauwe kat.

Wat nou handen ?,

wat nou voeten ?

gewoon een pootloze kat met een lange zwierige staart

En omdat het zonder poten stukke makkelijk ging, nog maar een kleine groene geprikt.

De meteen op de post gedaan en in Den Haag laten afleveren. Hopelijk heeft ze een goed thuis bij Henny.

nieuw prikwerkje

... terwijl de inspiratie van de draak op z'n beloop is, ben ik maar begonnen aan een ander 'prikkertje'.

In den beginne leek het op een oud mannetje, niet helemaal naar mijn smaak. Verder prikkend ging het op een beer lijken, maar zijn ogen en oren stonden me niet aan. Weer een laagje paars er over heen, oren verwijderd en dit is het tussen eind resultaat.

-helaas geen foto's gemaakt van de vorige eindfases-

Ik vermaak me dus weer prima met dit heerlijke regenachtige weer.

Mooie dag voor de dood

Eindelijk het is zo ver, de dag der dagen..... de weg van geen terugkeer.
Ik denk dat het goed is, mooi is en geen dag te vroeg

Rond half 4 zal mijn overbuurvrouw euthanasie krijgen.
Ze is er helemaal klaar voor. Nagels mooi gelakt, d'r hoofd weer geheel kaal, mooie kleren aan, iedereen is nog langs geweest, gekust en herinneringen opgehaald

Het gaat je goed meissss, ik zal je missen, maar ik ben zo verschrikkelijk blij voor je dat dit strijden voorbij is.......

Ja het is een mooie regenachtige dag voor de dood !




23 november 2009 om 16.30 is zij 'heen' gegaan.
Eindelijk rust Terry, geen pijn meer... ik zal je schater lach missen !

is het een draak ???

Het begon allemaal toen het HEMA-foldertje binnen kwam. Enthousiast werd ik van de muis met langepoten.



Al snel had ik een lijfje, een kop en verschrikkelijk lange armen en benen. Tot ik via Flickr een geweldige naaldvilter (ster?) tegen kwam... wat een fantasievolle 'beesten' .
kijk zelf maar: http://www.flickr.com/photos/tanglewoodthicket/ en zo begon mijn muis meer en meer op iets totaal anders te lijken.



Ik noem hem, mijn draak.....
Hij is nog lang niet af, maar ik wilde het toch even met jullie delen.

Sportieve prestaties

Zo als ik al eerder in mijn blog heb aangegeven, een zomermens ben ik niet. Nu dat de wintertijd weer ingegaan is, 's avonds de kaarsjes aan gaan en de kachel lekker loopt te snorren zit ik weer te 'pikken' .

Ik mocht, als straf, niet aan iets nieuws beginnen, maar eerst afmaken waar ik ooit aanbegonnen was. Dat was een knal gele eend. Echter de inspiratie ontbrak me

Van de week de eend ergens opgedoken en willekeurig begonnen. Het is zo geweldig dat je door al het geprik, je van een eend, een zwemster kunt maken.

Haar zwemband heeft ze om, verdrinken kan ze niet.

Nu nog hopen dat mijn fysiotherapeute er blij mee is, want ik wilde zo iets sportiefs aan een sportieve vrouw geven.

16 nov.: vandaag de zwemster aan mijn therapeute gegeven, ze vond het enig ! *zit hier te blozen*

wachten op de dood

Mijn overbuurvrouw -48 jaar- ligt te wachten op haar dood. Het klinkt misschien een beetje cru, maar ik kan er niks anders van maken.
Ruim 2 jaar geleden ging ze voor een maagband naar België om haar strijd tegen obesitas binnen de perken te houden. Daar is ze opengemaakt en meteen weer dicht gemaakt. Met spoed kwam ze bij een oncoloog hier in Haarlem.
De eerste chemokuur vloog ze fluitend doorheen en voor dat we het wisten waren haar tumormarkers zo laag dat ze "vrij" verklaard werd. Een jaar later was het in alle hevigheid weer terug.
Het laatste half jaar is ze af en toe thuis geweest, maar vaker lag ze in het ziekenhuis, nu 1,5 maand is ze thuis, opgegeven.

Het is inmiddels zo erg dat ze eigenlijk niet alleen thuis durft te zijn en zo zat ik gisteren met mn boekje, breiwerk en de mannen op haar bank.
Ze ligt er te liggen, ze valt steeds weg -als in suffen/slapen-
Ik voelde me er nietig en blijf piekeren over wat het leven nu te bieden heeft, waar dit alles goed voor kan zijn.
Wanneer een hond (kat) oud wordt en van alles gaat mankeren laten we het zonder slag of stoot inslapen, onder het motto; we willen niet dat ze een onwaardig bestaan leiden (of is het dan opeens lijden ?)
Is dit waardig voor een mens ?

Al jaren geleden heeft ze een euthenasie verklaring getekend en de huisarts is al vorige week op de hoogte gebracht van haar situatie
Maar voorlopig doen we wachten.... wachten op haar dood.

Postcrossing

Rond mijn 17e is het opgewonden gevoel van post krijgen geboren.

In die tijd had ook ik mijn grote liefde. Drie hele maanden heeft het geduurd, toen werd het mij duidelijk, dit kan het niet gaan worden. De stoute schoenen aangetrokken en in de stromende regen, tijdens een fietstocht, maakte ik het uit. Maar helemaal los van elkaar komen deden we niet. Nagenoeg iedere dag lag er wel wat van hem in mijn brievenbus.

Ook dit bloedde dood maar de post werd vervangen door penpals. Van Rusland tot Canada, Amerika en Zuid-Afrika ontving ik de leukste brieven, kaartjes en hebbedingen.

Toen was er internet, wie ging nou nog gelukkig worden met 'snail-mail' als je binnen 10 minuten een berichtje naar elkaar kon zenden.....

en zo bleef mijn deurmat dus alleen geschikt voor reklamefolders en rekeningen.

Maar sinds 10 dagen heb ik Postcrossing ontdekt.

Geweldig !!! 3 kaarten zijn er inmiddels binnen; uit Taiwan, Finland en Nederland. 3 wildvreemde mensen met een gewoon leuke aardig krabbel.

Zelf heb ik ondetussen 7 kaarten verzonden en op dit moment zit ik dus smachtend op mijn TNT-meneer te wachten.

Het heeft gewoon een naam

... en ik maar denken dat ik niet helemaal spoor... maar het heeft gewoon een echte naam

want bovenstaande vond ik op http://www.gezondheidsweb.eu/

nu kan ik rustig ademhalen... ik spoor toch nog een beetje

terug in een dip...?

ik zie het even niet meer zitten.... vraag me 'wat doe jij op een dag?' en ik kan je alleen nog antwoorden 'slapen'
Op het moment weet ik 17 uur weg te slapen. Ik word al wakker met de gedachte; NEEEEEEEEEEEEE, laat me nog héél even liggen.

ik zie het even niet meer zitten, de zon straalt, mijn tuintje ziet er tiptop uit, ik heb zelfs voor 10€ een lekkere tuinstoel weten te scoren. Ik heb 2 heerlijke mannen die me adorerend aankijken en braaf doen wat er van ze verwacht wordt... maar ik wil eigenlijk alleen nog héél even slapen...

welterusten......

NVLE Venster

In het patiëntenblad VENSTER van de NVLE werd een oproep gedaan om te vertellen over je hobby. De oproep trok me aan en al gauw had ik mijn verhaal gedaan.

in het Venster van juni 2009 is mijn artikel geplaatst.

Meestal ben ik niet zo openhartig, maar omdat dit toch mensen betreft die ook worstelen met een chronische ziekte leek het mij gepast om zo open mogelijk te zijn.

Nu maar hopen dat het me niet op gaat breken.

Bezoekje aan de Rheumatoloog

Zo waren er al weer 4 maanden om en was het weer tijd voor de rheumatoloog. Het is voor mij meestal een boekhoudkundig bezoekje... plussen en minnen... hoe waren de afgelopen vier maanden en hoe wil ik de komende vier maanden het anders doen.

Bovenaan de lijst minnen: te veel pijn, te moe

Bovenaan de lijst plussen: meer energie, minder pijn



Onder de streep: massage door een therapeut.... ja.. echt !!! ik heb het op papier.. officieel

Maak me gekkkkkkk, ik fantaseer al van die lekkere man, die mij zachtjes bekneed.......

ps: laat me nog even in die waan.......

midweekje Drenthe

En dan was het opeens weer tijd voor een midweekje weg, dit keer hadden we een privé-huisje in Norg. De bedoeling is andere natuur zien, de mannen eens flink laten raggen door andere velden. Helaas, de dag voor vertrek, liep Dami in iets scherps, waardoor hij een dusdanige snee in zijn voetzool had dat hij slecht kon lopen. Tuurlijk zijn we stukjes wezen wandelen, maar het echte werk, waar we ons zo op hadden verheugd ging redelijk de mist in.

Tevens wilde Henny en ik ons storten op het natvilten. Ook dat liep niet geheel zo als we dat voor ogen hadden. De dag na aankomst regende het en de andere 2 dagen kon je de vocht ook uit de lucht grijpen.

Kortom.. hele lekkere week zonder al dingen gedaan te hebben waar voor we gingen.

Inmiddels 2 weken thuis, maar ik ben nog steeds aan het opladen, voor het goede zou ik niet op vakantie moeten, maar ik kan zo enorm genieten van de "andere"wereld, dit moet ik dan maar voor lief nemen.

Met de Bowen-therapie ben ik gestopt. Te veel verwachtingen mijnerzijds, waardoor de teleurstellingen te hoog waren. Ik zou zo graag beter willen zijn en elke upper vertaalde ik als blijvend, elke downer ervaarde ik als bodemloos. Uit eindelijk kies ik dan maar weer voor mezelf. Geen Bowen meer, weer een fase verder in het aanvaarden van de aftakeling.....

busy wijffie

Omdat ik niet blog, betekent niet dat ik ook niks doe, ik zou zeggen integendeel.

Voor mijn verjaardag had ik geld gekregen en wanneer ik geld krijg wil ik dat meestal besteden aan iets wat ik heel graag wil. Dit keer koos ik voor mijn eerste breiset.
een echte 'knitpro' gevolg: breien heen.

Als eerste wilde ik heel graag een tas breien om deze te vervilten in de wasmachine. Gelukkig had ik nog 100% Merino wol en zonder patroon ben ik gaan breien.maar voldoende wol heb ik niet, dus dan is de motivatie al gauw op een laag pitje.

Ondertussen was mijn lidmaatschap bij ravelry geactiveerd en een wereld ging voor mij open, wat kan je eigenlijk veel met breien.
Mijn grootste bewondering gaat uit naar de tien-steken-deken , tas aan de kant en op zoek naar restjes wol. Nu kan ik eigenlijk niet van een patroon breien, laat staan één in het Engels. Dat werd dus vooral plaatjes kijken ....en kijken ......en kijken.......

ik geef toe, het is niet zo als het moet, maar met een vierkantje breien op de hoeken kom je een heel eind:

Maar omdat ik niks met roze heb, ga ik nu opzoek naar Noro Kureyon ..... ik kan niet wachten, wolwinkel here I come........

Vroeger was alles beter

............ maar de kans is groot dat het aan mij ligt.

Vroeger, had ik namelijk de naaimachine van mijn moeder, geen flauw idee welk merk. Het feit dat de machine geleverd was door de Fa. Geilvoet was voor een beginnende puber indrukwekkender.

Ergens in de 90-er jaren heb ik dat logge ding (zeker meer dan 10kg) naar de firma teruggebracht voor herkansing in Nigera -of zo...-

Ik kon lezen en schrijven met dat ding, zonder dat ik ooit les gehad had.

Toen ik dat logge ding verving voor een lichtgewicht Brother, dacht ik daar goed aangedaan te hebben. Niks was minder waar; dan was de onderdraad te los, dan de bovendraad, of een echte vastloper.... geen beweging meer in te krijgen.

kort om: waardeloos.

Mijn maatje heeft 15 jaar geleden de naaimachine van zijn moeder geerfd. Niet dat hij zo graag naait maar al zijn zusters hadden een eigen machine dus vond zijn moeder dat hij recht had op haar machine.

Vanmorgen bracht hij dit loodzware ding uit 1965 naar mijn huis en tot mijn enorme verbijstering heb ik 2 zomen genaaid zonder ook maar 1 tegenslag...

zie je, vroeger was alles beter......

Schaduwterras

Ik ben in het rijke bezit van 3 terrassen. waarvan 1 voor het ontbijt, wat tevens mijn schaduwterras is. Met 2 honden behorende tot de klasse "poolhond" kun je -zelfs in Nederland- wel wat schaduw gebruiken.
Vanwege de warme ochtendzon ben ik 3 jaar geleden begonnen met een plafond te maken voor dit terras. In die 3 jaar tijd is dat plafond aardig gegroeid... en op dit moment is het prachtig roze !

na zon komt regen......

Wat een verschil, zat ik van de week nog buiten, het éne na het andere uittrekkend vanwege de warmte, raliebaal ik er nu weer op los.
Zelfs de katten ontvluchten de tuin en liggen weer vanouds in bed.

Alleen de eerste dag dat de regen weer overtrok was het wennen...... maar gelukkig bezit ik ook een creatieve kat

Mijsje onder de BBQ die ik omgekeerd gedraaid had.

Jarig zijn.

Na een hectische tijd van 2 zieke huisdieren, had ik 'het' wel weer even gehad. Want zoals ik wel vaker zeg, zolang je niet met je ziekzijn geconfronteerd wordt, lijkt het er niet te zijn. Als alles routineus verloopt, heb ik eigenlijk niks te klagen. Maar een weekje 2 zieken hakt erin.

Inmiddels zijn zowel Tikkel als Kino weer gezellig en vertrouwd. Tikkel manipuleert als vanouds en Kien rent weer de wandeling lekker mee.

Ikzelf had een enorm leuk vooruitzicht.... jarig zijn. Meestal niet mijn favoriete dag, maar dit keer stond er een NATVILT WORKSHOP op het programma. Het kadootje van Henny aan mij.

Op 22 april - Dé verjaardag- haalde Henny mij op, nachtje bij haar en Pieter slapen om vervolgens de volgende dag heerlijk te workshoppen !

Hier zie je ons lekker knoeien met wol, water en zeep.

linksonder mijn werk.

en het eindresultaat na veel wrijven, uitspoelen en drogen:

De workshop bestond uit 2 dagdelen..... maar mijn dag begon al met vroeg opstaan om de mannen aan hun trekken te laten komen. dan dagdeel 1, veel handwerk... en wat deed dat pijn. Veel meer dan ik ooit verwacht had. Langleven de Brufen, want ondanks dat ik geen 2x 600mg mag nemen -binnen 4 uur- heb ik dit keer dat advies in de wind geslagen.

Lunchpauze hield voor Henny en mij in; broodjes naar binnen werken, glaswater als toegift en gauw naar de mannen toe. Rondje plassen en weer terug op de fiets naar de workshop.

Maar dit alles was de moeite waard.

Zaterdag ging het licht bij me uit en ik lig inmiddels -op de dagelijkse wandelingen na- al 2 dagen in bed. Geen vezel in mijn lijf die niet in opstand komt. Voorlopig maar even geen workshop of "rare" dingen op mijn 'to-do-list'

up-date ziekenboeg (2)

Geopereerd en wel terug bij "mama" op honk..... maar NIETS gevonden, behalve gezond weefsel. Niks geen verstopping, niks geen opstakels....
Hopelijk helpen de anti-misselijkheidstabletjes en hebben we het diepte punt nu wel gehad (al is die 680,= € al een waar diepte punt!)
Ondertussen vind ik dat Kino nog steeds niets goed gaat, ook hij heeft nu anti-misselijkheids tabletjes

Laten we maar uitgaan van een "dramatische" komende nacht...... dan valt het misschien allemaal nog mee

welterusten !

up-date ziekenboeg

Ik moest Tikkel bij de dierenarts laten; gevolg enorme jankbui
alle nare herinneringen aan mijn eerste kat kwamen boven -die heb ik in 4 dagen tijd verloren aan een acute leveraandoening- Tevens is het vandaag precies 1 jaar geleden dat we onze andere Akita Guzzi, binnen 3,5 uur kwijt raakten aan een gesprongen milttumor.
De dierenarts wilde foto's maken want ze is overtuigd van een verstopping van "iets" in z'n darmen. Op foto bleek echter niet duidelijk hoe of wat, vanwege een bocht op de foto. -heb ik weer !- Ik kon nu naar Amsterdam gaan -dierenziekenhuis- om een echo te laten maken.
Ik hou niet van zeulen met mijn dieren dus ik wil, wanneer zij overtuigd is dat er "iets" zit, dat het er uitgehaald wordt.... en wel NU !!!
Precies zo is het, Tikkel ligt nu op de operatietafel.

Ondertussen is Kino ook steeds zieker aan het worden, op haar advies moet ik die geheel met rust laten, niks meer geven, geen ORSwater of rijstewater.
Voor de zekerheid heb ik net geld van mijn spaarrekening overgemaakt naar mijn betaalrekening. Na de 245€ van gisteren zag ik de bodem, de rekening van vandaag zal wel hoger worden
*slaat de handen in de lucht*

Ziekenboeg

Ik ga helemaal niet lekker.... en nee, ik ben niet ziek.

Eerst begon Kino niet te willen eten, overgeven en diarree te krijgen.

Opeens realiseerde ik me dat ook Tikkel al in 24 uur niet van zijn plaats van mijn bed was gekomen.

Toen de temperatuur van Tikkel gerezen was naar 39,9 zijn we meten naar de Dierenarts gegaan. Daar bleek mijn thermometer lang niet diep genoeg in de anus te gaan.

Tikkel had dus 40,1 en Kino 39,9.

Beide dieren van allerlei pillen en injekties voorzien en terug naar huis,overtuigd dat alles nu beter zou gaan.

Kino heeft gisterenavond en vanmorgen een kort stukje mee gewandeld, vanmorgen zelfs een 'lekkere' vlaai geleverd op het grasveldje. Maar Tikkel blijft overgeven en is inmiddels onderkoelt. (37,3) Die ligt met 2 hittepitten opgesloten in een bench, we vertrekken zo wederom naar de dierenarts.

pffff wat een spanning allemaal.

nix ergers dan niet weten waar je aan toe bent met je zieke huisdieren.

Genieten

3,5 jaar geleden toen ik dit huis betrok, was mijn tuin een beton-festijn. Elke dag wanneer ik langs het raam liep, welke uitkijkt op die tuin, kreeg ik depressieve gevoelens. Ondanks dat de halve wereld mij toen beloofde te zullen helpen, verstreek de tijd. Uit angst dat ik bejaard zou worden met al die tegels, besloot ik toen zelf aan de slag te gaan.

Nu dus 3 jaar later, geniet ik elk uur van die tuin, vooral nu dat alles aan het uitkomen is......

Natvilten; sjaal

...... en daar is ie dan, geheel droog met een speciale knoop ge-nat-vilt
lekker warm voor de vroege/late plaspauze van de mannen.
passend bij mijn winterjas.

Voor het eerst natvilten

Het liet me maar niet los..... ik moet en zal ook gaan natvilten. Henny heeft ons al ingeschreven voor een workshop, maar dat is pas eind april.... mooiiiiiiiiii nie !!!

Noppenfolie, zeep, rasp, wol.... en gaan......

Eerst een laagje -beige wol- dan wat kleurtjes draperen, omkeren en nogmaals kleurtjes draperen... zeep er over raspen, water toevoegen, kneden..... en het resultaat mag er zijn... zodra het droog is maak ik um af en fotografeer ik het rond mijn nek. Voor degene die het niet herkende, het wordt een sjaal.... nog heel even afmaken.... en de winter mag weer komen.

Mijn zomer-buiten-schommel Plaid

Waarom ik zoveel blauw nodig heb.....

Ik ben al een tijdje bezig met projekt: PLAID.

Mij eigen AKITA-plaid. voor de zomersedagen over mijn schommel.

Het kleed is 2-persoons, dus heel veel akita's kunnen erop.Voorlopig ben ik wel even zoet, met prikken.

Genoten.....

Ik heb zo enorm genoten, Henny en ik zijn afgelopen zaterdag -28 mrt- naar de TEXTIEL-PLUS beurs geweest.
Pieter zou op Dami en Kino passen, met hulp van Cees en wij meiden reden naar de beurs.

Wat een creatieve mensen zijn er toch in Nederland, we hebben dingen gezien... de ogen vielen uit je kassen.
Uiteraard, heb ik het geld ff flink laten rollen. Ik kom tenslotte nooit ergens en nu kon ik en voelen en meteen besluiten of dit is wat ik wilde.

Kijk, dit is mijn buit !!!
Als je denkt, mijn hemel hoeveel blauw kan ze inkopen ????



Voor diegene zal ik in mijn volgende blog vertellen waarom zo veel verschillende kleuren blauw...

Bowentherapie (4)

Het is weer woensdag, dus BOWEN-dag. Gisteren had ik mijn besluit genomen. Eén keer in de maand (ofzo.....) ga ik nog maar, want eigenlijk zie ik mijn geld wegvloeien maar de reakties zijn nu niet bepaald positief, voorlopig ben ik eigenlijk alleen maar aan het mopperen.
Na het 'hoe is het je afgelopen week vergaan' gesprek, vertelde ik dat ik eigenlijk niet meer elke week wilde gaan komen want dat ik, behalve een licht gevoel in mijn hoofd (verlichting?) ik lichamelijk er geen snars op vooruit ben gegaan de afgelopen maand. Tevens biechtte ik op, dat ik het me ook niet echt kan veroorloven. -ik voelde de tranen al weer ergens bij mijn strottehoofd zitten- Vanuit het niets veerde de therapeute op "weet je wat we doen, je bent voortaan mijn proefpersoon, mijn vriendinnen zijn dat van tijd tot tijd, maar niet enthousiast, jij komt iedere week en 1 keer per maand kom je voor jezelf en betaal je. Ondertussen oefen ik die dingen op jou die alleen maar geschikt zijn voor jouw lichaam en zo vangen we elkaar een beetje op."
Het enige wat mij nog restte was tranen...iemand die gelooft me te kunnen helpen, die overtuigd is dat het véél langzamer gaat dan we hoopten, maar wel progressie ziet.
Ondanks alle regen en wind, kan mijn dag niet meer stuk, bij de supermarkt een groot pak advocaat ijs gehaald en dat heb ik heerlijk ongegeneerd weg zitten werken.

Heerlijk, iemand die in me gelooft.

wat is het weer koud

Ik was zo aan het genieten van het lekkere weer, we liepen weer langer -leukere gebieden- , we rommelden lekker in de tuin, tuincentra bezoeken, de mensen deden weer vriendelijk tegen elkaar...
Nu is het weer bereh koud.
Moet je zien, hoe mijn 2 tuttels erbij liggen. Dagenlang heb ik ze niet gezien en nu zijn ze niet van de radiator af te slaan. Maar wees eerlijk, geef ze eens ongelijk ????

tuintje opleuken

Ik ben zo'n echte ouwuh vodduhjood, ik loop namelijk graag op vuilnismannen-dag, de straten af naar leuke hebbehdingetjes.
Vaak slaag ik prima; zo heb ik een oude houten huishoudtrap en een schattig oude houten stoel. Echt spulletjes om je tuin -goedkoop- op te leuken.

Vorig jaar, bij het overlijden van een buurtgenoot, stond er een schattig houtentafeltje bij het grofvuil. Al 3x was ik er langs gelopen, vlak voor het slapen gaan, ben ik toch maar terug gelopen, overtuigd dat wanneer ik het aan mij voorbij zou laten gaan, ik onnoemelijk veel spijt van zou krijgen....

Nu een jaar later en een weekje de zon, heb ik een fris kleurtje blauw bij de doe-het-zelver gekocht..
...en kijk eens hoe OPGELEUKT mijn tafeltje is.....

Opluchting

We kunnen feest vieren, want vannacht om half 2 heeft Piet -de eigenaar van Poekie- Valentino, weer terug gevonden.
Uiteraard heeft Poekstra nu huisarrest en wordt er een afspraak bij de dierenarts gemaakt.

Wat een opluchting

*blijkbaar is hij al weer ontsnapt.... foto's om 18.45 genomen*

Van slag...

Het is niet eens mijn kat, maar wel degelijk 'mijn' tuinkat.. Poekie.

Hij is vermist sinds maandagavond, toen liep hij buiten ons tuinblok... en zonder hulp -voordeur open doen- kom je er als kat niet meer in.

Poekie is net geen 1 jaar en wild enthousisat, een echte HAPPY CAT. Hij maakt alle buurt katten dol, want ophouden met uitdagen wil hij niet. Het is dan ook niet gek, dat hij altijd ergens een krabbel heeft zitten, want de ouwuh lui zijn um van tijd tot tijd enorm zat.

Maar nu is het rustig, TE rustig, zou ik willen zeggen. ik wil Poekstra gewoon NU terug...

De mannen en ik, zijn net een blokje POEKIE, POEKIE, POEKIE wezen roepen. Helaas zonder resultaat.

Gek het is niet mijn 'manneke' maar ik mis um verschrikkelijk.....

...lente in mijn tuin

Leuk hoe mensen weer opknappen van een beetje zon, wilde vreemde mensen raken met dit weer aan de praat. Je krijgt spontaan zin in het leven.

... en in plantjes.. veel fleurige plantjes voor in de tuin

Gauw een tuincentrum opzoeken en potten vullen........

op verzoek....

.... Nou ja, dat is niet helemaal waar, ik bood het min of meer aan.

Voor mijn bowentherapeute, ga ik een bruine ketting maken. Bij het weggaan, moest ze me even vertellen dat ik er zo leuk gekleed bij liep, vooral mijn ketting.
Een groene ketting die ik een tijdgeleden zelf gemaakt had. Aangezien haar huis 'leegegehaald' is, waarbij haar juwelen ook een onderdeel waren, leek het haar wel leuk om iets bruins weer terug te krijgen.... nee, nee.. ze betaalt er voor...
Ik ben niet zo van het betalerige, waarmee ik bedoel, ik betaal wel -ik haat schulden- maar laat me niet makkelijk betalen. Doe dit soort dingen liever uit mezelf, voor het leuke..

Dus ben ik weer begonnen met leuke kralen bij elkaar te zoeken, rijgen.. en straks kan ik beginnen met de ketting te maken.

De therapie zelf ging gisteren als vertrouwd, ik lag welliswaar om 9 uur voor dood op bed en op dit moment trekt er een gemeen snerpende pijn door mijn schouderbladen, toch heb ik besloten om verder te gaan met het Bowen. Tenslotte heb ik nog steeds geen pijn in mijn voeten en slaap dus zonder pijnstillers..... ik wil het op zijn minst nog de kans geven.

Bowentherapie (3)

Nieuwe behandeling, ik ben afwisselend blij/tevreden en zielig/ziek. Geen idee wat ik moet vinden, voornamelijk houd ik mezelf op de been met te denken; er is reaktie !
Ik wil alleen zo graag dat ik dat bruisende gevoel van vorgie week weer kan beleven.



Ondertussen prik ik maar door.. ik heb inmiddels een stapel NIETAF werkjes. Geen zin om me bezig te houden met veel denkwerk of een hogere moeilijkheidsgraad.. dus ik maak allerlei basis modellen, voel me compleet gelukkig met het prikken opzich en ooit komt het wel af....


hier zie je de dikke dame -die nog niet geheel dik is-
2 fantasie figuren.
een eend -ik zoek nu alleen nog hele goedkope kunstwimpers-
Als laatste aan begonnen een vlinder.

Bowentherapie (2)

Daar ging ik weer..... iets onzeker over wat er dit keer zou komen.
Dat was achteraf geheel niet nodig, want nadat ik 2 uur onder behandeling geweest was -incl. bij praten van vorig bezoek- was mijn middagslaap overbodig. Uit gewoonte was ik natuurlijk wel in bed beland, maar na ruim een uur met mijn ogen open en wat heen en weer gedraai, besloot ik dat het belachelijk was om in bed te blijven. Pas om half 10 's avonds werd ik vertrouwd "ziekig".
De volgende ochtend wist ik niet wat me overkwam: ik bruisde van de energie, was gewoon baldadig.
De hele dag genoten... okay, wel middagslaapje van 2 uurtjes. Maar ik voelde me herboren, fantastisch.

Tot ik vanmorgen wakker werd; raar gevoel, vreemd soort hoofdpijn. Nou, die bleef tot 12 uur toen was het niet meer te harden, om 1 uur lag ik op bed, mediterend om niet te gaan overgeven van de hoofdpijn -migraine?-

Inmiddels maar weer een pijnstiller genomen en is alles weer redelijk draagbaar.... maar van energiek, bruisend en fantastisch is weinig over........

Niet thuis

Zelden of nooit ga ik zonder mijn mannen op stap, maar sinds ik dus aan 'Bowen' doe, ben ik eens in de week 2 uurtjes weg....
Ik ken mijn pappenheimers, dus haal alle kussens voor vertrek van de bank, leg 2 kleden over de bank heen.... zeg BLIJFFFF en taai af.

En zo vind ik ze wanneer ik weer thuis kom

Als de baas van huis is.......

Afmaken....

Het hele faalangst 'gedoe' heeft gezorgd, dat ik diverse NIETAF poppetjes heb... want het moeilijkst wat ik vind, is 2 gelijkende benen of armen maken.

Is het ene te dik, dan wordt de ander te lang...

gekkkk word ik er van... maar het vilten op zich is enig om te doen.. dus de nare karweitjes moeten gewoon wachten tot ik iets af wil maken.

en als ik 2 armen/poten al moeilijk vind gelijk te maken, wat denk je van 8 of 10 poten voor deze rups.

Faalangst

Van tijd tot tijd kom ik mijn faalangst weer tegen. Door de loop van jaren weet ik keurig die valkuil te omzeilen, maar soms 'ploep' stap ik er in. Net als dit keer.

Als reaktie op mijn naaldvilten vraagt een goede kennis.... "Ohw, wil je ook zo'n konijn voor mij maken in het paars" Je begrijpt, zo trots als een pauw zeg ik volmondig "tuurlijk !"

...... en dan begint het... slaat het toe...

Ik prik wat, ik vorm wat, ik rommel wat..... maar met geen mogelijkheid lijkt het op een konijn. De paniek slaat toe.

Ik bespaar jullie de rest van mijn brokken angst... eind conclussie:

Ik mail betreffende kennis, dat het voor mij een onmogelijke handeling is en dat ik best iets voor haar wil vilten, maar niet iets specifieks op verzoek.

Wat is het uit eindelijk geworden.......

Het moment nadat ik gemaild had, viel alle blokkeringen van me af, waardoor het prikken weer geweldig ging.

Zo is een hobby leuk.... het mag toch geen verplichting worden.

Het leuke van een hobby

Je bent niet alleen leuk bezig je dag te vullen, het vervult je leven met een andere kijk. Je ziet andere dingen en ook komen er andere mensen op je pad. Door het wolvilten heb ik bijvoorbeeld van de week soep gegeten bij een buurvrouw, waar ik daarvoor nooit verder kwam dan goededag .

De antroposofische winkel bij ons in de buurt, loop ik plat. Dan weer wol halen, dan eens naalden. Maar veel zien, doet ook veel kopen -zie me blozen- Zo kwam ik afgelopen vrijdag met een pracht van een boek thuis.

'Animal felt using the felt needle van Birgitte Krag Hansen' Wat een geweldig boek, duidelijke foto's, stapje voor stapje, en goede uitleg. Je ziet wel, ik ben gaat prikken heen.... wat ik noem de proeflapjes.

Een ander leuk ding aan een hobby is, dat vrienden spontaan kadootjes voor je weten..

en niet alleen weten, maar ze ook kopen. Vandaag wist Henny me te verrassen met een 3naalden houder en een tasje vol met kleurtjes wol.

Ik ben dus weer volop bezig met prikken.

Terug van Bowentherapie

Wat kan ik hier nu over schrijven, zonder een depressie verhaal neer te typen.
Ja, dan houd je 1 woord over.... TELEURGESTELD.

Okay.... wat meer duidelijkheid.

Aangekomen bij mijn bowentherapeute moest ik natuurlijk mijn medisch dossier vertellen. Zij maakte allerlei aantekeningen en daarna werd ik behandeld.
In plaats van een soort massage, werden er bepaalde punten gerold. Links van het lichaam -rugzijde- een aantal, dan rechts hetzelfde, om vervolgens aan voorzijde een gelijkende herhaling te krijgen.
Nee, dat was niet eens lekker. Pijn is een te groot woord. Denk dat naar of niet prettig er dichterbij komt.
Ruim 1,5 uur ben ik er geweest. Thuisgekomen, had ik gehoopt het eens zonder middagslaap te kunnen doen. Echter de vermoeidheid overviel me en om 4 uur lag ik vertrouwd voor pampus in bed. Half 7 schrok ik wakker en ben er uitgekomen. De mannen moesten dringend eten. Nog geen half uur later, begon mijn lichaam het op te geven; kon mijn hoofd niet meer op mijn romp dragen, mijn nek werd zwaarder en minder sterk. Mijn lendenen leken zich met een zwaar gewicht te vullen. Of te wel, om half tien lag ik weer op mijn rug in bed. Inmiddels met een vreemd soort hoofdpijn. Voor ik in slaap viel hoopte ik nog dat morgen er een wereld voor me open zou gaan.

Wederom een teleurstelling. Mijn rug voelt nog steeds aan als of ik ergens bekneld heb gezeten. De hoofdpijn is weg, maar die zou anders na een goede nachtrust ook weggeweest zijn. Mijn nek/schouder spieren geven ook een soort krampachtig gevoel.

Wat kan ik er dan van zeggen???? Niets anders dan ik geef het 3 keer en dan moet er toch wel verbetering zijn. Aan de andere kant, er is iets in werking gezet, ook al ervaar ik het nu niet als positief, er gebeurt wel iets.

Op naar volgende week donderdag 1 uur..........

Hoop doet leven.....

Zoals jullie al eerder hebben kunnen lezen, ben ik niet héél gelukkig met de medewerking van mijn lichaam en het feit dat de doktoren niets voor me kunnen doen. Via internet kwam ik op een site dat uitlegde hoe de Bowen Therapie werkt.

Hier, voor jullie, die uitleg:

Bowen Techniek
De Bowen Techniek is een krachtige, zeer doeltreffende behandelmethode, waarbij het zelfgenezend vermogen van het lichaam geactiveerd wordt.Met de duim en wijsvingers wordt er met lichte druk een korte rolbeweging over diverse spieren gemaakt op specifieke plekken. Een verrassend eenvoudige techniek, die in de regel snel en goede resultaten geeft. Deze zachte behandelmethode is pijnloos en geeft geen extreme reacties.

Zie : http://www.bowen.nl/

Toen ik de reacties van 'patienten' las, begon er hoop aan de horizon te rijsen.

Aanstaande woensdag is mijn eerste behandeling. Waarschijnlijk hoef ik jullie niet te vertellen dat mijn verwachtingen hoog zijn.

BlueBear

Wanneer de inspiratie stopt -lees; als het niet meteen lukt wat ik wil- dan begin ik vaak aan een ander projektje. Met andere woorden; er liggen wat kleine -niet af- werkjes op tafel.

Aangezien 'Zwolle' niet door gaat, heb ik tijd over -leuke tekst voor iemand die de helft van de dag slaapt - of te wel...... er is weer een projektje af...

ontmoet mijn blauwe beer

Is ie niet aandoenlijk ???

Geen handwerkbeurs

Dit weekend is er een handwerkbeurs in Zwolle. Dat maakte dat Henny en ik een heel scenario geschreven hadden hoe we dat in mijn "zwakke leven" konden inpassen. Tot in details was alles geregeld.. tot zij een aller eerste aanval kreeg van B.P.P.D. of te wel; kortdurende bewegingsafhankelijke duizeligheid. Zo erg, dat ze er bij moest overgeven, daar ging onze mooi gedetailleerde planning.


Ach niet getreurd er zijn ergere dingen....


want met trots kan ik jullie mijn AAP laten zien.
Er zitten magneetjes in handen/voeten, alleen met vilt er overheen, werken ze niet half zo goed als zonder... wel jammer, want ik zag um ergens aan een pijpleiding hangen.
Let vooral op mijn eerste belabelde homemade thinggy !!!

Workshop naaldvilten

..... Dan blijkt toch weer dat na regen de zon gaat schijnen of dat een paar lekkere jankbuien je goed kunnen doen.
Woensdag jl. volgde ik namelijk mijn aller eerste workshop.

Na overleg met Henny, met wie ik de workshop zou gaan volgen, zou zij vragen of ik de mannen mocht meenemen. Geen enkel bezwaar had onze lerares Maria (zie website http://www.meervilt.nl/ ) Dus zo toog ik met mijn mannen de ruim 2 km. door de stad Haarlem.


Privé les kregen we, niet meer inschrijvingen dan wij tweetjes. Wat een rijkdom.



Zie ons alle 4 genieten. Let vooral op de serieuze blik van Henny... als de dood dat ze haar vingers vast zal prikken.
Leuk mens, die Maria, veel ideetjes opgedaan, goede adviezen gekregen: KNIPPUH !!!! en de koffie met gekookte melk was niet te versmaden.... op naar de NAT vilten workshop.

persoonlijk dipje

Soms valt het leven met M.C.T.D. gewoon even niet mee. Dan komt er te veel op mijn pad, dingen die ik wil maar gewoon niet meer kan. Eenvoudige dingen zoals, langer op visite, een workshop volgen, maar ook gewoon mijn mannen uitlaten.

Confronterend, want mijn hoofd wil graag, mijn lichaam kan niet. Het feit dat er een bezoek aan de reumatoloog op de agenda staat helpt dan ook niet. Ik ben al dagen bezig om te bedenken wat ik allemaal aan de dokter wil vertellen. Zoveel klachtjes, zoveel beperkingen......

Dan is het de dag van de afspraak en krijg ik wederom te horen dat er niets valt te doen aan mijn klachten... zo vaak al gehoord maar dit keer valt het verkeerd. Ik barst dan ook in huilen uit. Wanneer dat dan eenmaal gebeurt dan krijg ik de kraan niet meer dicht. Tranen pinkend fiets ik naar huis, met vochtige ogen pak ik alle medicijnen bij de Apotheek aan, neem me voor om diep onder de dekens me te verdrinken in zelfmedelijden,

maar dan thuis komend is er post....

Mijn, weken geleden bestelde labels zijn binnen.

Opgetogen eindig ik dus mijn dag..... morgen ga ik al mijn eigen gemaakte spulletjes voorzien van mijn eigen label.

Ik ga wel naar bed, maar besluit mezelf niet te verdrinken......