Soms valt het leven met M.C.T.D. gewoon even niet mee. Dan komt er te veel op mijn pad, dingen die ik wil maar gewoon niet meer kan. Eenvoudige dingen zoals, langer op visite, een workshop volgen, maar ook gewoon mijn mannen uitlaten.
Confronterend, want mijn hoofd wil graag, mijn lichaam kan niet. Het feit dat er een bezoek aan de reumatoloog op de agenda staat helpt dan ook niet. Ik ben al dagen bezig om te bedenken wat ik allemaal aan de dokter wil vertellen. Zoveel klachtjes, zoveel beperkingen......
Dan is het de dag van de afspraak en krijg ik wederom te horen dat er niets valt te doen aan mijn klachten... zo vaak al gehoord maar dit keer valt het verkeerd. Ik barst dan ook in huilen uit. Wanneer dat dan eenmaal gebeurt dan krijg ik de kraan niet meer dicht. Tranen pinkend fiets ik naar huis, met vochtige ogen pak ik alle medicijnen bij de Apotheek aan, neem me voor om diep onder de dekens me te verdrinken in zelfmedelijden,
maar dan thuis komend is er post....
Mijn, weken geleden bestelde labels zijn binnen.
Opgetogen eindig ik dus mijn dag..... morgen ga ik al mijn eigen gemaakte spulletjes voorzien van mijn eigen label.
Ik ga wel naar bed, maar besluit mezelf niet te verdrinken......
Oh ze zijn leuk!!!!!!!!!!!!
BeantwoordenVerwijderenKus, Henny
Kijk... ik dacht het al... er is iets!
BeantwoordenVerwijderenMaar de labels zijn geweldig!!! Wat een timing om net op zo'n moment binnen te krijgen!
Het is ook niet gemakkelijk als je koppie zo graag wil, zulke leuke creatieve ideeen heeft, zo graag met de mannen wil lopen en het lukt ff niet... Dan mag je best ff de kraan opengooien hoor Pien! Ik hoop wel dat ut je wat heeft opgelucht...
Liefs van een uitgewoonde Lisetje