Translate

donderdag 5 november 2009

wachten op de dood

Mijn overbuurvrouw -48 jaar- ligt te wachten op haar dood. Het klinkt misschien een beetje cru, maar ik kan er niks anders van maken.
Ruim 2 jaar geleden ging ze voor een maagband naar België om haar strijd tegen obesitas binnen de perken te houden. Daar is ze opengemaakt en meteen weer dicht gemaakt. Met spoed kwam ze bij een oncoloog hier in Haarlem.
De eerste chemokuur vloog ze fluitend doorheen en voor dat we het wisten waren haar tumormarkers zo laag dat ze "vrij" verklaard werd. Een jaar later was het in alle hevigheid weer terug.
Het laatste half jaar is ze af en toe thuis geweest, maar vaker lag ze in het ziekenhuis, nu 1,5 maand is ze thuis, opgegeven.

Het is inmiddels zo erg dat ze eigenlijk niet alleen thuis durft te zijn en zo zat ik gisteren met mn boekje, breiwerk en de mannen op haar bank.
Ze ligt er te liggen, ze valt steeds weg -als in suffen/slapen-
Ik voelde me er nietig en blijf piekeren over wat het leven nu te bieden heeft, waar dit alles goed voor kan zijn.
Wanneer een hond (kat) oud wordt en van alles gaat mankeren laten we het zonder slag of stoot inslapen, onder het motto; we willen niet dat ze een onwaardig bestaan leiden (of is het dan opeens lijden ?)
Is dit waardig voor een mens ?

Al jaren geleden heeft ze een euthenasie verklaring getekend en de huisarts is al vorige week op de hoogte gebracht van haar situatie
Maar voorlopig doen we wachten.... wachten op haar dood.

1 opmerking:

  1. Lief van je om lekker bij haar te zitten. Doodgaan is eenzaam, je doet het altijd alleen. Met jou zijn er vele anderen die het op hetzelfde moment doen maar op een andere plek in hun eigen steeds kleiner geworden wereldje, of plotseling weggerukt uit het volle leven.

    Elke dag is een kadootje, dus laten we er wat ven maken.
    Sterkte met en voor de buuf!
    (((((omhelzing)))))

    BeantwoordenVerwijderen

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...