Na, nu bijna een week, achter de naaimachine te zitten, ziet mijn huis eruit als of er een stoffenbom ontploft is. Ik erger me dood, elke blik die ik werp, brengt chaos in mijn hoofd. Bij mijn 3e halfslachtige pogingen om iets van orde te scheppen heb ik het opgegeven. Want na 5 minuten aan een tas werken is de chaos al weer terug. Het is namelijk zo, dat hoe ik het ook doe, ik altijd net dat dingetje nodig heb wat ergens onderop ligt en voor ik het weet is de rommel weer een feit.Vanmorgen wilde ik mijn bed niet uit, ik zag op tegen de troep die ik over alle stoelen, banken en tafels had veroorzaakt.
Tijdrekkend heb ik 3 hoofdstukken in mijn boek gelezen, ondertussen werd ik gemanipuleerd door 2 witte katten en een natte snuit van Dami. Uiteindelijk heb ik mezelf weten te overtuigen dat ik niet eerder de dag ga beginnen dan na ik opgeruimd heb.
Nu, 45 mintuen later, heb ik de voorkamer weer tot mezelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten